liftend naar t zuiden

Franse bruidmeisjes, dronken belgen, behaarde nederlanders en schreeuwende italianen. Liften overschrijd toch zo'n beetje alles wat ik tot nu heb meegemaakt met reizen, inclusief het halve jaar in australie. Mijn reis naar het warme zuiden begint in breda, mijn nieuwe thuis. Rond een uur of 10 s ochtends op 14 juli vertrokken en bij afslag antwerpen een uur in de regen gestaan. Uiteindelijk stopte een auto en deze nam me mee naar weert (waar het niet regende). na een korte stop weer opgepikt door een belg die me bij achel afzetten. De jongen zette me helaas op een verkeerde plaats af waardoor liften erg moeilijk werd. Een man en vrouw in een audi besloten me toch maar op te pikken en zetten mij vlak voor luik af. En daar stond ik dan, 3 uur verder en niet bepaald de richting op waarop ik had gehoopt, maar ja, dat kan je verwachten met liften. Vervolgens in een van de meest bizarre ritten beland tot nu toe (en ik ben pas 2 dagen bezig!). Een witte transport stopte vlak voor mn neus en een kerel met de grootste hanenkam die ik ooit heb gezien stak zn hoofd naar buiten en zei: motte gij nar ut zuude jong? Allee, dan kunde toch achterin hoppen en dan droppen we je wel af bij charleroi. Tot nu leek het nog een beetje normaal dus ik deed de achterbak open en daar zaten nog 2 andere kerels, compleet bezopen en stoned. Dus.. Dit was niet geheel waar ik op gehoopt had maar ik heb zelden zo hard moeten lachen. Deze gasten konden niets anders dan one-liners roepen naar elkaar en dan in de slappe lach schieten om hun eigen grappen.

Uiteindelijk ten oosten van charleroi bij namur gedropt en toen maar geprobeerd richting frankrijk te gaan, dit bleek ontzettend moeilijk te zijn. Na een tijdje stopte er een auto vol met franse bruidmeisjes die op weg waren naar een bruiloft in luxemburg, ze konden me vlak voor de grens wel afzetten. Bij een tankstation werd ik gedropt waar ik even snel iets heb gegeten en tandengepoetst. Naast mij zat eeb spaans koppel te eten. Hier heb ik een praatje mee gemaakt en ze bleken bereid om mij af te zetten bij een groot tankstation richting metz. Hier ff snel gedouched en een lift gezocht naar metz. Na 2 uur nog steeds niets gevonden en het werd ondertussen nacht. Uiteindelijk vond ik samuel, een spanjaard die naar brussel is verhuist en naar grenoble reed. Hij was met zijn vrouw en 3 kinderen op vakantie en was in luxemburg voor familie. Hij sprak geen woord engels en ik geen woord frans maar toch 8 uur met elkaar gepraat. Zijn handgebaren en gezichtsuitdrukking waren genoeg om alles uit te leggen wat ie vroeg aan mij of aan mij uitlegde. Om 7 uur s ochtends zette hij mij af bij een tankstation in grenoble. Hier heb ik weer 2 uur rondgedwaald totdat ik een ritje kreeg naar een plaatsje in de middle of nowhere. Ze verzekerden mij dat t daar prachtig was en dat ik het niet wilde missen. Ze waren 100% gelijk, de kleine dorpjes, de bergen en het mooie weer, het leek alsof de tijd 200 jaar stil had gestaan. Daar heb ik op een bruggetje gestaan en meer staan genieten van het weer dan dat ik aan het liften was. Uiteindelijk werd ik opgepikt en werd bij een tankstation richting torino afgezet. Binnen 30 seconden had ik een lift te pakken met een belgisch gezin met 1 zoon van 16. Ze kwamen uit zuid belgie en elk jaar reden ze precies dezelfde route naar torino. Ze hadden een aanhanger dus uiteindelijk hebben we 6 uur gedaan over 100 kilometer (ze namen ook nog de toeristische route waardoor we door de bergen gingen). Noord italie is adembenemend, de bergen en de wegen erdoorheen. Ik wou bijna uitstappen, mijn tentje neergooien en daar blijven voor een paar dagen. Halverwege de weg, op het hoogste punt van de route, stopten we even om wat koffie te drinken en te genieten van het uitzicht. Daarna begonnen we aan de afdaling wat nog trager ging dan het boven rijden. Rond een uur of 4 werd ik afgezet bij alessandria. Het bleek dat het bijna onmogelijk is om milaan binnen te komen via liften. Daarbovenop kwam ook nog eens politie die me in de gaten hiel. Eerst stond ik bij de tolweg naar milaan en daar moest ik weg omdat er geen stopplaats was voor de autos. Toen een stukje teruggelopen en bij een busstop gaan staan aangezien daar wel ruimte was. Vervolgens stopte dezelfde politieauto en zei dat ik ook hier niet mocht liften. Toen ik advies vroeg in mijn steenkolen frans en italiaans reden ze weg. Het were ondertussen avond en ik moest eigenlijk ergens ovenachten. In de kleine steden kennen ze geen stoepen dus moest ik in de berm langs een provinciale weg lopen richting het centrum van alessandria. De altijd vriendelijke *kuch* *kuch* politie stopte en gebaarde dat ik moest instappen. Zonder een woord te zeggen reden ze naar het treinstation van alessandria en vertelden me dat ik een kaartje naar frankrijk moest kopen of tot morgenochtend moest wachten voor de trein naar milaan. De vraag voor een camping in de buurt werd helaas niet beantwoord dus moest helaas een kaartje naar genova en daarna ventimiglia moet kopen. De trein had een halfuur vertraging waardoor ik 6 uur moest wachten in genova op de trein van kwart over 5 naar ventimiglia.

Om het kort te maken: om 8 uur in ventimiglia aangekomen en direct naar camping roma gelopen, deze was 5 min lopen van het centrum. Daar neergeploft en een hele dag geslapen. S avonds had ik buren gekregen. Het was een duits koppel van rond de 20 die vloeiend nederlands spraken en studeerden in wageningen. Hiermee s avonds een pizza gegeten en een biertje en gedronken. De volgende dag vroeg opgestaan en een lift gekregen net over de franse grens. Nu zit ik hier dus mijn smartphone op te laden en te zoeken naar een lift richting noord frankrijk. En wat daarna weet ik nog niet