The country where people stare/smile/wave at you
Door: Roel Buckens
Blijf op de hoogte en volg Roel
26 Juli 2011 | Papua Nieuw Guinea, Port Moresby
The country where people stare, smile and wave at you"
13 juli. Ik stap uit het vliegtuig om 5 uur s middags in port moresby en ik merk gelijk dat de luchtvochtigheid alarmerend hoog is. Dat wordt dus plakken de komende 10 dagen. Na een visum gekocht te hebben stond ik al snel bij de ingang van het vliegveld naar een taxi te zoeken. Binnen 30 seconden stopt er een taxi, man stapt uit, loopt resoluut naar je backpack en dumpt die in de kofferbak voordat je kan protesteren. "oke, taxi gevonden.." na prijs vastgesteld te hebben (werd hier al gelijk voor 5 kina opgelicht) de taxirit door port moresby naar mapang missionary house in de buurt Boroko. Wat me opviel is de straathandelcultuur die hier heerst. Er zitten honderden mensen langs de weg met geimproviseerde stalletjes en ze verkopen allemaal fruit, snuiterijen en betelnut. Ik praatte met de taxichauffeur over koetjes en kalfjes en ik dacht dat hij één of andere enge infectie in zijn mond had want z'n tanden waren rood en als hij spuugde was het rood. Later kwam ik erachter dat als je veel betelnuts eet dat je mond langzaam compleet rood wordt. De betelnuts zijn erg populair in PNG, zolang je op de schil kauwt verdwijnt je hongergevoel, wordt je een stuk spraakzamer en vrolijker. De keerzijde is dat je er lipkanker van kunt krijgen, je tanden en tandvlees compleet rood worden en dat de tanden uit je mond vallen. De missionary waar verbleef was in Boroko, één van de buurten waar je zonder local over straat kan. S avonds fantastische lasagna gegeten, dat was al maanden geleden dat ik lasagna ophad. Van de warmte slaperig geworden maar niet kunnen slapen van de klammigheid, geweldig..
De volgende dag de tijd gedood met naar boroko market gaan en wat praktische spullen kopen. Ik had geen shampoo en deo meer en ik wilde een simkaart met tegoed hebben. Ik kreeg al snel door dat ik nogal een verschijning was met mijn blond haar, blauwe ogen, beugel en 1.92 meter. Na 20 minuten had ik een escorte van 3 man achter me lopen en die aandrongen dat t niet kon dat ik een plastic zak zou dragen. Nadat ik alles gezien en gedaan had terug naar t hostel geleid door mijn escorte, vriendelijk gedag gezegd en daarna spullen bij elkaar gezocht om te gaan zwemmen.
De laatste dagen heb ik van alle kanten waarschuwingen gehad dat t onveilig is, mensen niet te vertrouwen zijn etc etc. Tot nu toe is juist het tegendeel. Mensen komen op me af, schudden je hand en willen een praatje met je maken. En dit is in port moresby, ik weet niet hoe het eraan toe zal gaan in de bergen waar sommige mensen nog nooit travellers hebben gezien. Maar dat terzijde.
Rond een uur of 1 naar t zwembad gegaan en heerlijk baantjes getrokken daar. Ik was weer de enige buitenlander (goh, maak ik ook eens mee hoe het is om je als een buitenlander te voelen en niet als een toerist) en de meeste kinderen willen hallo zeggen en je naam weten. Ook erachter gekomen dat de papua's mijn naam niet kunnen uitspreken. Rond een uur of 4 terug naar t hostel omdat karin ieder moment kon arriveren met de taxi. Om half 6 kwam ze aan na een lange vlucht vanuit amsterdam. Een halfuurtje bijgepraat en daarna avondeten. Na het avondeten de hele avond nog gepraat over mijn reis door Australie en Karin ging vroeg slapen vanwege haar jetlag en weinig slaap in het vliegtuig zelf.
De volgende ochtend vroeg opgestaan en ontbeten. Om 9 uur werden we opgepikt door de taxichauffeur Wilson die we de hele dag hadden gehuurd voor 200 kina. Na een halfuurtje in de taxi bij de national botanical gardens in het noorden van Port Moresby aangekomen. Deze botanische tuin was anders wat ik tot nu toe van botanische tuinen gewend was. Eigenlijk was het een botanische tuin en een sanctuary (soort van dierentuin) in . Krokedillen, paradisebirds, een grote slang en victorian groundbirds gezien. En een grote vogel, een hornbill (excuse me als t fout gespeld is) die op mij nogal aggressief over kwam. Na de botanische tuinen een lunchpakket ergens opgepikt bij een winkel voor later. Hierna richting de Varirata National Park wat ongeveer een uur duurde. De taxi had soms wat moeite met het slechte wegdek en de houten (no kidding..) brug waar we overheen moesten. Bij het park aangekomen uiteindelijk uitgestapt en de parkbeheerder kwam gelijk naar ons toe om een kleine rondleiding door het park te geven. Na een uurtje waren we klaar met het park en naar de uitgang gelopen met de taxi achter ons. Op de weg terug gestopt bij een uitzichtspunt over de vallei en de watervallen. Uit het niets verscheen een man die een kleine donatie wilde omdat het zijn plekje was waar wij foto's namen. Na betaald te hebben terug naar port moresby. Onze laatste stop was het parliament haus. Een groot, indrukwekkend gebouw waar het parlement in gevestigd zit. Om 4 uur terug in de guesthouse en besloten om uit eten te gaan. Onze vriend Wilson opgebeld en een taxi geregeld naar een restaurant in de buurt. Wislon zette ons af bij een koreaans en vietnamees restaurant. Ik bestelde fried spareribs met sweet chilisauce en sesamzaadjes en Karin een pittige rijst met groenten. Als toetje had ik soort van crêpes met ijs en het toetje van karin leek op een hete noodlesoep met een smaakje. Uiteindelijk rekening gekregen en we hadden te weinig geld bij, zelfs met het geld voor de taxi terug (Dit kwam omdat we niet met veel geld op zak wilde gaan. Dus wilson gebeld en gevraagd of hij ons kon oppikken. Blijkbaar is het echt onveilig op straat want ik kreeg een escorte van 3 bewakers naar de taxi. Daar geld geleend van wilson (hoe ironisch, geld lenen van een taxichauffeur om je maaltijd te betalen..) en daarna terug naar de taxi. Nog wat gelezen en daarna slapen.
Volgende dag (16 juli) wakker geworden door de hitte en opgestaan, gedoucht, ontbeten en tas ingepakt. Vandaag vliegen we naar Lae, een stadje ten noorden van Port moresby. Het is een aanzienelijk stuk kleiner dan Port Moresby en geen taxi's.. Om half 12 ingecheckt en te horen gekregen dat de vlucht 2 uur vertraging heeft. Dan maar rondhangen en mijn blog schrijven.
Uiteindelijk had de vlucht 3 uur vertraging en kwamen we op Lae airport om 5 uur aan. We werden opgehaald door 2 jongens van de Mohami Guesthouse. 'S avonds besloten we om een rondje te lopen en ook richting de lokale markt. Als enige blanken natuurlijk het nodige gefluister, gestaar en handen schudden. Op een gegeven moment hoorden we trommels en we vroegen een local, Justin, waar het vandaan kwam. Hij vertelde dat het dorp aan het repeteren was voor morgen want er was een sing sing in de buurt. Wij natuurlijk vragen of we daarbij aanwezig mochten zijn. Voor Justin geen probleem en morgen om 8 uur moesten we voor de poort zijn zodat we ernaar toe konden rijden.
Zondag, 17 juli. Om 7 uur opgestaan om geld te pinnen en te ontbijten. Natuurlijk waren wij vergeten hoe pngers met tijd omgaan, aka niet zo letterlijk. Het restaurant was nog niet open voor ontbijt dus dat overgeslagen en naar Lae gereden om geld op te nemen. Toen we terugkwamen stond justin al op ons te wachten. Van hem een schelpenketting gekregen, die door zijn kinderen waren gemaakt, als teken van dank en vriendschap. Heel vroeg bij de kerk aangekomen waar de sing sing zou plaats vinden. De mensen vertelden dat het de komende 2 uur nog niet zou beginnen en dat we moesten wachten. Nou ja, dan heb ik dus nu alle tijd om uit te leggen wat het inhoudt etc. Een sing sing is een grote social happening waarbij elke "clan" zijn eigen dans en zang presenteerd. Sommige groepen dansen heel weinig en zingen veel. Andere groepen dansen veel en ritmisch, de manusgroep danst bijvoorbeeld heel erotisch en met veel drums. De meeste groepen dragen orginele klederdracht en de kleurencombinaties zijn indrukwekkend. Omdat de groepen en families vaak ver uit elkaar wonen zijn sing sings perfecte plaatsen om weer met elkaar te socializen.
De 2 uur zijn inmiddels om en het kan beginnen. Nu kom ik erachter dat de tsing tsing in ere werd gegeven voor een Nederlandse pater die al 50 jaar actief is in PNG. Eerst word er gebeden in de kerk en een mis. De kerk was zo ontzettend vol dat ik maar besloot buiten te blijven en op het gras te zitten. Daar een antropoloog tegengekomen. Ik was nogal nieuwsgierig wat hij hier deed in PNG en het bleek dat hij een groep ging bezoeken in de west sepik regio waar ze healer clowns hadden. Hij was namelijk ene professor aan een universiteit in israelie en hij leidde cliniclowns op. Om 1 uur begonnen de groepen met de dansen en zang. De eerste 3 waren nogal knullig maar toen kwam de manus groep die wij hadden zien repeteren. Ze kregen een luid applaus. Rond 3 uur besloten terug te gaan naar de guesthouse omdat de jongens zich nogal begonnen te vervelen en wij mie waren van het rondhangen en met mensen praten haha. Oh ja tip: zeg niet dat je niet in god geloofd, ik moest het verklaren voor een camera omdat hij niet geloofde dat sommige blanken niet in god geloven, right.. S avonds heerlijk gegeten en vroeg gaan slapen. Oh ja, we hebben opgemerkt dat ze het eten nogal koud serveren, bijna lauw en dan vooral de groenten, geen idee waarom.
Op maandag in een pmv van Lae naar Goroka. Mensen waarschuwden dat het nogal gevaarlijk kon zijn maar tot nu toe het tegendeel bewezen, uiterst vriendelijke mensen, iedereen wil je helpen, de weg wijzen of uitleggen waarom er in godsnaam zo ontzettend veel schoenen in de elektriciteitskabels hangen. (dit doen ze blijkbaar voor de lol, geen idee waarom want schoenen zijn duur in PNG) s avonds in goroka in de goroka lodge gebleven en bij het manderin restaurant gegeten.
Vandaag stonden we om 7 uur op en een pmv (public motor vehicle) naar Asaro village genomen. De Asaro village is beroemd om de Asaro warriors. Ze schminken zichzelf in witte klei en doen grote kleie maskers op om de vijand af te schrikken. Bij de receptie van de lodge kregen we een guide mee. Hij was zelf van het dorp en was de counseller van het gedeelte aan de andere kant van de rivier. Rond een uur of negen aangekomen bij de Asaro village en met de mensen daar gepraat. De mensen zijn compleet zelfstandig, ze verbouwen alles zelf en wat ze over hebben verkopen ze op de markt in Goroka. Eén van hoofdinkomsten is het verbouwen van koffiebonen. Elke 6 maanden kunnen ze oogsten en elke oogst levert 600 kg op. Ze verkopen de koffie aan een groot internationaal bedrijf voor 10k per kilo. Na een rondleiding door het dorp waren de Asaro krijgers gereed voor een demonstratie. 2 krijgers waren compleet in witte modder bedekt, hadden grote kleien maskers op en droegen een pijl en boog. Na de foto's zelf het masker opgezet en een pijl en boog in handen gedrukt gekregen. Op de foto's is te zien hoe lang ik ben (of hoe kort de PNGers). De meeste mensen hier komen tot mijn schouder. Hier ook een orgineel kleien beeldje gekocht van een Asaro mudmen. Na het dorp werden we opgehaald door de PMV bij de lodge om richting mt. Hagen te gaan. De chauffeur was nogal irritant de gehele weg. Het leek erop dat hij een obsessie met zijn toeter had, hij toeterde naar alles wat bewoog, mensen, andere auto's en zelfs dieren..
Na een busreis van een paar uur in mt. Hagen aangekomen. In een grote lodge verbleven, de naam ervan ben ik vergeten.. In mount hagen viel niet zo heel veel te beleven, alleen daar een nacht gebleven en de volgende dag weer met de PMV richting Tari. Het plan was eerst om een nacht te verblijven in Mendi maar daar was helemaal niets te doen dus dat overgeslagen en gelijk naar Warili lodge in Tari. Toen we om 7 uur in Mt. Hagen bij de busstop aankwamen kwam de bus aanrijden na 45 minuten. Zodra de bus stilstond werd deze bestormd door minstens 50 mensen die allemaal een plaatsje wilden hebben in de bus. Wij hadden natuurlijk het gevoel van never mind, we pakken de volgende bus wel maar het bleek dat de volgende bus pas 's avonds zou rijden en dat we dus de hele dag zouden moeten wachten. Opeens werd er vanuit het busje geschreeuwd dat er plaats was voor ons. De chauffeur had de beste plaatsen voor ons vrijgehouden, naast hem dus. Elke keer dat ik met de PMV heb gereisd kregen wij de beste plaatsen aangeboden terwijl wij ook blij zijn met een plaatsje achterin. De busreis van mt. Hagen naar Warili Lodge, Tari duurde 8-9 uur en we waren redelijk brak toen we aankwamen en de eigenaar van de lodge, Steve, was niet aanwezig. De enige die wel aanwezig was was de neef van Steve, een man die geen engels sprak en dus de dochter van Steve erbij moest halen zodat we met iemand konden praten. Met haar afgesproken dat we graag hier wilde avondeten en de volgende dag dingen wilde gaan doen. De lodge zelf was heel bijzonder, het was helemaal opgebouwd van bushmaterial, alles was van bamboe en riet. Er was geen centrale verwarming maar wel elektriciteit. Het eten werd gekookt op een deksel van een olievat dat door 2en was gezaagd.
De counseller van het dorp kwam ook hallo zeggen en vertelde ons dat hij de nieuwe guide was voor de lodge. We spraken met hem af dat we de volgende ochtend door het regenwoud wilden lopen voor een paar uur en daarna naar de Huli Wigmen wilde voor een demonstratie. Nadat allemaal besproken was naar bed gegaan.
1 van de laatste dagen! Vroeg opgestaan omdat we ook vroeg gingen slapen. Na ons 'ontbijt' (3 crackers en een kopje thee) een bushwalk gedaan in het regenwoud. We hoefden niet lang te lopen, het regenwoud is overal. Eerst liepen we door een stuk land met hoog riet en daarna veranderde het langzaam in regenwoud. Tijdens het lopen vertelde de guide veel over de bomen, de vogels en de gebruiken van de Huli-stam. Hij liet ons ook een nest zien van de bowerbird (correct me if im wrong). Het nest was bedekt met mos en een 1 meter in omtrek. In het midden was een soort van toren gebouwd dat was overdekt met mos. Het nest werd gebruikt om een dans uit te voeren met een vrouwtje. Zodra het nest klaar is dan vertrekt het mannetje om ergens anders opnieuw een nest te bouwen. Het bouwen van zo'n nest duurt zo'n 3-4 maanden. En alles wat in het nest valt haalt de vogel weg. Na een paar uur gelopen te hebben en verschillende watervallen gezien te hebben kwamen we op een plek die heel populair is met vogelspotters. Hoog in de bomen zitten veel bird of paradise en die vogel is de nationale trots van PNG. Helaas geen gezien (al wel gezien in Varirata national park en in de botanical gardens) maar wel een paar papagaaien en andere vogels waar ik de naam van ben vergeten.
Om 1 uur kwamen we terug in de lodge en hebben we lunch gehad. Om 3 uur gingen we eindelijk naar de Huli Wigmen, een halfuur van de lodge vandaan. Voor de Huli wigmen is haar heilig. 3 keer per dag maken ze het nat zodat het sneller groeit. Vanaf hun 14de verhuizen ze van hun dorp naar de bachelor village waar ze hun haar laten groeien voor 3-4 jaar. Na verschillende pruiken te hebben gegroeid zijn ze klaar om te trouwen met een meisje. Toen wij daar aankwamen waren er 5 mannen in totaal, 3 bachelors, 1 spiritual guide en 1 teacher wigman. De guide en de teacher leren de bachelors hoe ze hun haar moeten laten groeien en daarnaast leren ze ook de basisskills die ze later nodig hebben zoals een huis bouwen, jagen op wild, kennis over planten, dieren en bomen. Hierna terug naar de lodge, avondeten gegeten en 's avonds foto's laten zien aan het personeel van de lodge. Het was nogal bizar om uit te leggen hoe sneeuw werkt, of het ooit verdwijnt en wat er dan gebeurd als het eenmaal smelt. Ook foto's laten zien van het familieweekend en ze waren onder de indruk dat oma Buckens al 86 jaar was en nog steeds actief was. Ze zijn hier gewend dat 70 jaar oud is en dat de meeste mensen daarna doodgaan.
De volgende dag vroeg opgestaan omdat de vroeg op het vliegveld moesten zijn voor de check-in. Om 9 uur waren we al ingecheckt en om 12 uur zou het vliegtuig vliegen. De reden dat we zo vroeg incheckten was omdat als je dat niet deed dat je plaats dan werd doorverkocht aan iemand anders die meer Kina zou willen betalen voor jouw plaats en dan werd je op de volgende vlucht gezet. De vlucht was een halfuur te laat, wat normaal is voor PNG. In Port Moresby geland in de zon, heerlijk! In vanaf Mt. Hagen was het koud in PNG en nu terug in het zonnetje. Om 3 uur kwam Wilson ons ophalen van het vliegveld en zijn we nog naar Koki gereden. Koki is een buurt in het zuiden van Port Moresby waar de huizen op palen in de zee zijn gebouwd. De hele buurt vist in de zee met kleine bootjes en ze halen vanalles binnen, tonijn, octopussen etc etc. Hierna naar ela beach gereden en daar lunch gehad. 's Avonds diner gehad in de Mapang Missionary Guesthouse en daarna nog een wasje gedraaid.
Op 23 juli teruggevlogen naar Cairns, Australie. Ik had wat souvenirs gekocht in Port Moresby en Asaro (een kleien poppetje). De douane accepteerde een paar spullen niet en na wat onderhandelen hebben ze het opgestuurd via de zeemail naar Nederland zodat het niet Australie werd ingevoerd. Gelukkig heb ik zelf nog wel een paar andere souvenirs mogen houden. In Cairns zelf rondgehangen en 's avonds uit eten gegaan bij een visrestaurant bij de pier. Het eten was geweldig en daarna afgescheid genomen van Karin. Het was een geweldige vakantie en een unieke ervaring, ik denk dat er bijna geen landen zijn die op PNG lijken.
De laatste 3 dagen uitgegaan met een paar Ieren en schotten. Brian (Schot), Lochlann (Ier), Owen (Ier) Orla (Ier) en Elaine (Ier). Laatste dagen waren briljant met hun uitgaan en rondhangen. Cheers guys!
En nu het einde van mijn blog, ik heb nog 9 dagen over in Cairns. Elke dag heerlijk relaxen en nog genieten van mijn laatste dagen hier en daarna terug naar Nederland om te studeren!
Ciaooo!
13 juli. Ik stap uit het vliegtuig om 5 uur s middags in port moresby en ik merk gelijk dat de luchtvochtigheid alarmerend hoog is. Dat wordt dus plakken de komende 10 dagen. Na een visum gekocht te hebben stond ik al snel bij de ingang van het vliegveld naar een taxi te zoeken. Binnen 30 seconden stopt er een taxi, man stapt uit, loopt resoluut naar je backpack en dumpt die in de kofferbak voordat je kan protesteren. "oke, taxi gevonden.." na prijs vastgesteld te hebben (werd hier al gelijk voor 5 kina opgelicht) de taxirit door port moresby naar mapang missionary house in de buurt Boroko. Wat me opviel is de straathandelcultuur die hier heerst. Er zitten honderden mensen langs de weg met geimproviseerde stalletjes en ze verkopen allemaal fruit, snuiterijen en betelnut. Ik praatte met de taxichauffeur over koetjes en kalfjes en ik dacht dat hij één of andere enge infectie in zijn mond had want z'n tanden waren rood en als hij spuugde was het rood. Later kwam ik erachter dat als je veel betelnuts eet dat je mond langzaam compleet rood wordt. De betelnuts zijn erg populair in PNG, zolang je op de schil kauwt verdwijnt je hongergevoel, wordt je een stuk spraakzamer en vrolijker. De keerzijde is dat je er lipkanker van kunt krijgen, je tanden en tandvlees compleet rood worden en dat de tanden uit je mond vallen. De missionary waar verbleef was in Boroko, één van de buurten waar je zonder local over straat kan. S avonds fantastische lasagna gegeten, dat was al maanden geleden dat ik lasagna ophad. Van de warmte slaperig geworden maar niet kunnen slapen van de klammigheid, geweldig..
De volgende dag de tijd gedood met naar boroko market gaan en wat praktische spullen kopen. Ik had geen shampoo en deo meer en ik wilde een simkaart met tegoed hebben. Ik kreeg al snel door dat ik nogal een verschijning was met mijn blond haar, blauwe ogen, beugel en 1.92 meter. Na 20 minuten had ik een escorte van 3 man achter me lopen en die aandrongen dat t niet kon dat ik een plastic zak zou dragen. Nadat ik alles gezien en gedaan had terug naar t hostel geleid door mijn escorte, vriendelijk gedag gezegd en daarna spullen bij elkaar gezocht om te gaan zwemmen.
De laatste dagen heb ik van alle kanten waarschuwingen gehad dat t onveilig is, mensen niet te vertrouwen zijn etc etc. Tot nu toe is juist het tegendeel. Mensen komen op me af, schudden je hand en willen een praatje met je maken. En dit is in port moresby, ik weet niet hoe het eraan toe zal gaan in de bergen waar sommige mensen nog nooit travellers hebben gezien. Maar dat terzijde.
Rond een uur of 1 naar t zwembad gegaan en heerlijk baantjes getrokken daar. Ik was weer de enige buitenlander (goh, maak ik ook eens mee hoe het is om je als een buitenlander te voelen en niet als een toerist) en de meeste kinderen willen hallo zeggen en je naam weten. Ook erachter gekomen dat de papua's mijn naam niet kunnen uitspreken. Rond een uur of 4 terug naar t hostel omdat karin ieder moment kon arriveren met de taxi. Om half 6 kwam ze aan na een lange vlucht vanuit amsterdam. Een halfuurtje bijgepraat en daarna avondeten. Na het avondeten de hele avond nog gepraat over mijn reis door Australie en Karin ging vroeg slapen vanwege haar jetlag en weinig slaap in het vliegtuig zelf.
De volgende ochtend vroeg opgestaan en ontbeten. Om 9 uur werden we opgepikt door de taxichauffeur Wilson die we de hele dag hadden gehuurd voor 200 kina. Na een halfuurtje in de taxi bij de national botanical gardens in het noorden van Port Moresby aangekomen. Deze botanische tuin was anders wat ik tot nu toe van botanische tuinen gewend was. Eigenlijk was het een botanische tuin en een sanctuary (soort van dierentuin) in . Krokedillen, paradisebirds, een grote slang en victorian groundbirds gezien. En een grote vogel, een hornbill (excuse me als t fout gespeld is) die op mij nogal aggressief over kwam. Na de botanische tuinen een lunchpakket ergens opgepikt bij een winkel voor later. Hierna richting de Varirata National Park wat ongeveer een uur duurde. De taxi had soms wat moeite met het slechte wegdek en de houten (no kidding..) brug waar we overheen moesten. Bij het park aangekomen uiteindelijk uitgestapt en de parkbeheerder kwam gelijk naar ons toe om een kleine rondleiding door het park te geven. Na een uurtje waren we klaar met het park en naar de uitgang gelopen met de taxi achter ons. Op de weg terug gestopt bij een uitzichtspunt over de vallei en de watervallen. Uit het niets verscheen een man die een kleine donatie wilde omdat het zijn plekje was waar wij foto's namen. Na betaald te hebben terug naar port moresby. Onze laatste stop was het parliament haus. Een groot, indrukwekkend gebouw waar het parlement in gevestigd zit. Om 4 uur terug in de guesthouse en besloten om uit eten te gaan. Onze vriend Wilson opgebeld en een taxi geregeld naar een restaurant in de buurt. Wislon zette ons af bij een koreaans en vietnamees restaurant. Ik bestelde fried spareribs met sweet chilisauce en sesamzaadjes en Karin een pittige rijst met groenten. Als toetje had ik soort van crêpes met ijs en het toetje van karin leek op een hete noodlesoep met een smaakje. Uiteindelijk rekening gekregen en we hadden te weinig geld bij, zelfs met het geld voor de taxi terug (Dit kwam omdat we niet met veel geld op zak wilde gaan. Dus wilson gebeld en gevraagd of hij ons kon oppikken. Blijkbaar is het echt onveilig op straat want ik kreeg een escorte van 3 bewakers naar de taxi. Daar geld geleend van wilson (hoe ironisch, geld lenen van een taxichauffeur om je maaltijd te betalen..) en daarna terug naar de taxi. Nog wat gelezen en daarna slapen.
Volgende dag (16 juli) wakker geworden door de hitte en opgestaan, gedoucht, ontbeten en tas ingepakt. Vandaag vliegen we naar Lae, een stadje ten noorden van Port moresby. Het is een aanzienelijk stuk kleiner dan Port Moresby en geen taxi's.. Om half 12 ingecheckt en te horen gekregen dat de vlucht 2 uur vertraging heeft. Dan maar rondhangen en mijn blog schrijven.
Uiteindelijk had de vlucht 3 uur vertraging en kwamen we op Lae airport om 5 uur aan. We werden opgehaald door 2 jongens van de Mohami Guesthouse. 'S avonds besloten we om een rondje te lopen en ook richting de lokale markt. Als enige blanken natuurlijk het nodige gefluister, gestaar en handen schudden. Op een gegeven moment hoorden we trommels en we vroegen een local, Justin, waar het vandaan kwam. Hij vertelde dat het dorp aan het repeteren was voor morgen want er was een sing sing in de buurt. Wij natuurlijk vragen of we daarbij aanwezig mochten zijn. Voor Justin geen probleem en morgen om 8 uur moesten we voor de poort zijn zodat we ernaar toe konden rijden.
Zondag, 17 juli. Om 7 uur opgestaan om geld te pinnen en te ontbijten. Natuurlijk waren wij vergeten hoe pngers met tijd omgaan, aka niet zo letterlijk. Het restaurant was nog niet open voor ontbijt dus dat overgeslagen en naar Lae gereden om geld op te nemen. Toen we terugkwamen stond justin al op ons te wachten. Van hem een schelpenketting gekregen, die door zijn kinderen waren gemaakt, als teken van dank en vriendschap. Heel vroeg bij de kerk aangekomen waar de sing sing zou plaats vinden. De mensen vertelden dat het de komende 2 uur nog niet zou beginnen en dat we moesten wachten. Nou ja, dan heb ik dus nu alle tijd om uit te leggen wat het inhoudt etc. Een sing sing is een grote social happening waarbij elke "clan" zijn eigen dans en zang presenteerd. Sommige groepen dansen heel weinig en zingen veel. Andere groepen dansen veel en ritmisch, de manusgroep danst bijvoorbeeld heel erotisch en met veel drums. De meeste groepen dragen orginele klederdracht en de kleurencombinaties zijn indrukwekkend. Omdat de groepen en families vaak ver uit elkaar wonen zijn sing sings perfecte plaatsen om weer met elkaar te socializen.
De 2 uur zijn inmiddels om en het kan beginnen. Nu kom ik erachter dat de tsing tsing in ere werd gegeven voor een Nederlandse pater die al 50 jaar actief is in PNG. Eerst word er gebeden in de kerk en een mis. De kerk was zo ontzettend vol dat ik maar besloot buiten te blijven en op het gras te zitten. Daar een antropoloog tegengekomen. Ik was nogal nieuwsgierig wat hij hier deed in PNG en het bleek dat hij een groep ging bezoeken in de west sepik regio waar ze healer clowns hadden. Hij was namelijk ene professor aan een universiteit in israelie en hij leidde cliniclowns op. Om 1 uur begonnen de groepen met de dansen en zang. De eerste 3 waren nogal knullig maar toen kwam de manus groep die wij hadden zien repeteren. Ze kregen een luid applaus. Rond 3 uur besloten terug te gaan naar de guesthouse omdat de jongens zich nogal begonnen te vervelen en wij mie waren van het rondhangen en met mensen praten haha. Oh ja tip: zeg niet dat je niet in god geloofd, ik moest het verklaren voor een camera omdat hij niet geloofde dat sommige blanken niet in god geloven, right.. S avonds heerlijk gegeten en vroeg gaan slapen. Oh ja, we hebben opgemerkt dat ze het eten nogal koud serveren, bijna lauw en dan vooral de groenten, geen idee waarom.
Op maandag in een pmv van Lae naar Goroka. Mensen waarschuwden dat het nogal gevaarlijk kon zijn maar tot nu toe het tegendeel bewezen, uiterst vriendelijke mensen, iedereen wil je helpen, de weg wijzen of uitleggen waarom er in godsnaam zo ontzettend veel schoenen in de elektriciteitskabels hangen. (dit doen ze blijkbaar voor de lol, geen idee waarom want schoenen zijn duur in PNG) s avonds in goroka in de goroka lodge gebleven en bij het manderin restaurant gegeten.
Vandaag stonden we om 7 uur op en een pmv (public motor vehicle) naar Asaro village genomen. De Asaro village is beroemd om de Asaro warriors. Ze schminken zichzelf in witte klei en doen grote kleie maskers op om de vijand af te schrikken. Bij de receptie van de lodge kregen we een guide mee. Hij was zelf van het dorp en was de counseller van het gedeelte aan de andere kant van de rivier. Rond een uur of negen aangekomen bij de Asaro village en met de mensen daar gepraat. De mensen zijn compleet zelfstandig, ze verbouwen alles zelf en wat ze over hebben verkopen ze op de markt in Goroka. Eén van hoofdinkomsten is het verbouwen van koffiebonen. Elke 6 maanden kunnen ze oogsten en elke oogst levert 600 kg op. Ze verkopen de koffie aan een groot internationaal bedrijf voor 10k per kilo. Na een rondleiding door het dorp waren de Asaro krijgers gereed voor een demonstratie. 2 krijgers waren compleet in witte modder bedekt, hadden grote kleien maskers op en droegen een pijl en boog. Na de foto's zelf het masker opgezet en een pijl en boog in handen gedrukt gekregen. Op de foto's is te zien hoe lang ik ben (of hoe kort de PNGers). De meeste mensen hier komen tot mijn schouder. Hier ook een orgineel kleien beeldje gekocht van een Asaro mudmen. Na het dorp werden we opgehaald door de PMV bij de lodge om richting mt. Hagen te gaan. De chauffeur was nogal irritant de gehele weg. Het leek erop dat hij een obsessie met zijn toeter had, hij toeterde naar alles wat bewoog, mensen, andere auto's en zelfs dieren..
Na een busreis van een paar uur in mt. Hagen aangekomen. In een grote lodge verbleven, de naam ervan ben ik vergeten.. In mount hagen viel niet zo heel veel te beleven, alleen daar een nacht gebleven en de volgende dag weer met de PMV richting Tari. Het plan was eerst om een nacht te verblijven in Mendi maar daar was helemaal niets te doen dus dat overgeslagen en gelijk naar Warili lodge in Tari. Toen we om 7 uur in Mt. Hagen bij de busstop aankwamen kwam de bus aanrijden na 45 minuten. Zodra de bus stilstond werd deze bestormd door minstens 50 mensen die allemaal een plaatsje wilden hebben in de bus. Wij hadden natuurlijk het gevoel van never mind, we pakken de volgende bus wel maar het bleek dat de volgende bus pas 's avonds zou rijden en dat we dus de hele dag zouden moeten wachten. Opeens werd er vanuit het busje geschreeuwd dat er plaats was voor ons. De chauffeur had de beste plaatsen voor ons vrijgehouden, naast hem dus. Elke keer dat ik met de PMV heb gereisd kregen wij de beste plaatsen aangeboden terwijl wij ook blij zijn met een plaatsje achterin. De busreis van mt. Hagen naar Warili Lodge, Tari duurde 8-9 uur en we waren redelijk brak toen we aankwamen en de eigenaar van de lodge, Steve, was niet aanwezig. De enige die wel aanwezig was was de neef van Steve, een man die geen engels sprak en dus de dochter van Steve erbij moest halen zodat we met iemand konden praten. Met haar afgesproken dat we graag hier wilde avondeten en de volgende dag dingen wilde gaan doen. De lodge zelf was heel bijzonder, het was helemaal opgebouwd van bushmaterial, alles was van bamboe en riet. Er was geen centrale verwarming maar wel elektriciteit. Het eten werd gekookt op een deksel van een olievat dat door 2en was gezaagd.
De counseller van het dorp kwam ook hallo zeggen en vertelde ons dat hij de nieuwe guide was voor de lodge. We spraken met hem af dat we de volgende ochtend door het regenwoud wilden lopen voor een paar uur en daarna naar de Huli Wigmen wilde voor een demonstratie. Nadat allemaal besproken was naar bed gegaan.
1 van de laatste dagen! Vroeg opgestaan omdat we ook vroeg gingen slapen. Na ons 'ontbijt' (3 crackers en een kopje thee) een bushwalk gedaan in het regenwoud. We hoefden niet lang te lopen, het regenwoud is overal. Eerst liepen we door een stuk land met hoog riet en daarna veranderde het langzaam in regenwoud. Tijdens het lopen vertelde de guide veel over de bomen, de vogels en de gebruiken van de Huli-stam. Hij liet ons ook een nest zien van de bowerbird (correct me if im wrong). Het nest was bedekt met mos en een 1 meter in omtrek. In het midden was een soort van toren gebouwd dat was overdekt met mos. Het nest werd gebruikt om een dans uit te voeren met een vrouwtje. Zodra het nest klaar is dan vertrekt het mannetje om ergens anders opnieuw een nest te bouwen. Het bouwen van zo'n nest duurt zo'n 3-4 maanden. En alles wat in het nest valt haalt de vogel weg. Na een paar uur gelopen te hebben en verschillende watervallen gezien te hebben kwamen we op een plek die heel populair is met vogelspotters. Hoog in de bomen zitten veel bird of paradise en die vogel is de nationale trots van PNG. Helaas geen gezien (al wel gezien in Varirata national park en in de botanical gardens) maar wel een paar papagaaien en andere vogels waar ik de naam van ben vergeten.
Om 1 uur kwamen we terug in de lodge en hebben we lunch gehad. Om 3 uur gingen we eindelijk naar de Huli Wigmen, een halfuur van de lodge vandaan. Voor de Huli wigmen is haar heilig. 3 keer per dag maken ze het nat zodat het sneller groeit. Vanaf hun 14de verhuizen ze van hun dorp naar de bachelor village waar ze hun haar laten groeien voor 3-4 jaar. Na verschillende pruiken te hebben gegroeid zijn ze klaar om te trouwen met een meisje. Toen wij daar aankwamen waren er 5 mannen in totaal, 3 bachelors, 1 spiritual guide en 1 teacher wigman. De guide en de teacher leren de bachelors hoe ze hun haar moeten laten groeien en daarnaast leren ze ook de basisskills die ze later nodig hebben zoals een huis bouwen, jagen op wild, kennis over planten, dieren en bomen. Hierna terug naar de lodge, avondeten gegeten en 's avonds foto's laten zien aan het personeel van de lodge. Het was nogal bizar om uit te leggen hoe sneeuw werkt, of het ooit verdwijnt en wat er dan gebeurd als het eenmaal smelt. Ook foto's laten zien van het familieweekend en ze waren onder de indruk dat oma Buckens al 86 jaar was en nog steeds actief was. Ze zijn hier gewend dat 70 jaar oud is en dat de meeste mensen daarna doodgaan.
De volgende dag vroeg opgestaan omdat de vroeg op het vliegveld moesten zijn voor de check-in. Om 9 uur waren we al ingecheckt en om 12 uur zou het vliegtuig vliegen. De reden dat we zo vroeg incheckten was omdat als je dat niet deed dat je plaats dan werd doorverkocht aan iemand anders die meer Kina zou willen betalen voor jouw plaats en dan werd je op de volgende vlucht gezet. De vlucht was een halfuur te laat, wat normaal is voor PNG. In Port Moresby geland in de zon, heerlijk! In vanaf Mt. Hagen was het koud in PNG en nu terug in het zonnetje. Om 3 uur kwam Wilson ons ophalen van het vliegveld en zijn we nog naar Koki gereden. Koki is een buurt in het zuiden van Port Moresby waar de huizen op palen in de zee zijn gebouwd. De hele buurt vist in de zee met kleine bootjes en ze halen vanalles binnen, tonijn, octopussen etc etc. Hierna naar ela beach gereden en daar lunch gehad. 's Avonds diner gehad in de Mapang Missionary Guesthouse en daarna nog een wasje gedraaid.
Op 23 juli teruggevlogen naar Cairns, Australie. Ik had wat souvenirs gekocht in Port Moresby en Asaro (een kleien poppetje). De douane accepteerde een paar spullen niet en na wat onderhandelen hebben ze het opgestuurd via de zeemail naar Nederland zodat het niet Australie werd ingevoerd. Gelukkig heb ik zelf nog wel een paar andere souvenirs mogen houden. In Cairns zelf rondgehangen en 's avonds uit eten gegaan bij een visrestaurant bij de pier. Het eten was geweldig en daarna afgescheid genomen van Karin. Het was een geweldige vakantie en een unieke ervaring, ik denk dat er bijna geen landen zijn die op PNG lijken.
De laatste 3 dagen uitgegaan met een paar Ieren en schotten. Brian (Schot), Lochlann (Ier), Owen (Ier) Orla (Ier) en Elaine (Ier). Laatste dagen waren briljant met hun uitgaan en rondhangen. Cheers guys!
En nu het einde van mijn blog, ik heb nog 9 dagen over in Cairns. Elke dag heerlijk relaxen en nog genieten van mijn laatste dagen hier en daarna terug naar Nederland om te studeren!
Ciaooo!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
